όνειρο καλοκαιριου

ανάσες

βιαστικές

ή κομμένες

ασπρόμαυρες

εικόνες

φως λίγο

μυρωδιά

κρασιού

ο θόρυβος

του τραίνου

στις ράγες

ένα ταξίδι

προς τα μέσα

ατέρμονο

ένα δειλινό

εφιαλτικά αιωρείται

σε κουπαστή

καταμεσίς στο Αιγαίο

η μοιρα της παλάμης

που κρατώ

σφιχτά

αχ!

στην

χούφτα μου

είναι

υπόσχεσης ταξίδια

"όλα

είναι δυνατόν

να κερδηθούν

γιατί

όλα

χάνονται"

θύμησε

η υπόσχεση

στη μνήμη

πρωτού

(σαν καραβάκι

 χάρτινο)

προς
ταξίδια

ατέλειωτα

σαλπάρει

πάλι.

Φάννυ Γκέημς

και κάπως έτσι

προσπαθόντας

 να κερδίσω

-άραγε τι;-

έχασα ξανά

ατέρμονη 

που έγινε

και τούτη 

η παρτίδα

πάτα το restart

πάρε μια κούπα

καφέ ζεστό

κ κάτσε δίπλα μου

ίσως 

να νικηθούμε

-πάλι-

αύριο

στρεβλώσεις

δεν ήταν αίμα

μάτια μου

δεν ήταν φως

ήταν γιορτή

κ ήταν δικιά μας

φορεμένοι

 μαύρα σώματα

εσύ κ εγώ

δίχως ρούχα

δίχως νου

σαλτιμπάγκοι

 άχρωμοι

σε εποχή άνυδρη

εγώ κ εσύ

γυμνοί

...

έτσι

θα μας θυμούνται

οι άνθρωποι

άγκυρα

πότε τη φόρεσα

τη μάσκα οξυγόνου;

στο ένα μου χέρι

-το δεξί-

δεμένη άγκυρα

τ'αριστερό ακόμα
κάπου

θα μαζεύει
κοχύλια

κάθε που φτάνω

στο τερμα

σκάβω

λίγο ακόμα

να βουλιάξω

κάποιος άλλος

-σαφώς

που μου μοιάζει-

ανυψώνεται

στην επιφάνεια

κ η ψυχή μου

μικρά κομμάτια

ελαφρόπετρας

επιπλέει.

πότε τη φόρεσα

τη μάσκα οξυγόνου;

επέστρεφε

...όλο κ πιο λίγος

σε κάθε

επιστροφή

μη φεύγεις!

“θέλει” είπες

“κ σώμα

κ ψυχή”

-θυμάσαι;

πάρε κ εμένα

παρέα

στις αποσκευές

ίσως να είναι

ανάποδα

ξεχνάω

-θυμάσαι;

“είναι” είπες

“απρόβλεπτη

η μνήμη”

μη φεύγεις!

ή έστω

μην

επιστρέφεις πια...

~βασισμένο στον αξεπέραστο

Κ.Π.Καβάφη~

ορισμοί

υποχωρήσεις:

“αναγκαίες

κινήσεις

προς

τα πίσω

εκτελούμενες

κυρίως

από ανθρώπους

σε σχέσεις

στέρεες

ή και

απέλπιδες

καμιά φορά

σημείο

προβολής

φόβων

ή και

απόκρυψης”

άλλο ήθελα να πω

τι δύστροποι που γίνονται τις νύχτες οι ορισμοί